ज्ञानाचा दीप
ज्ञानाचा दीप: सतीशची कहाणी
एका शांत आणि निसर्गरम्य गावात सतीश नावाचा एक तरुण राहायचा. त्याचे वडील सोनार होते, आणि त्यांची सोन्याची आभूषणे गावभर प्रसिद्ध होती. सतीशही वडिलांसोबत काम करत होता, पण त्याच्या मनात नेहमी विचार यायचा की, "सोन्याचा झगमगाट लोकांना बाहेरून सुंदर करतो, पण लोकांच्या मनातील अंधार दूर करण्यासाठी खरं काहीतरी हवं."
एका संध्याकाळी गावात एक ज्ञानी महात्मा आले. त्यांनी वटवृक्षाखाली बसून प्रवचन देण्यास सुरुवात केली. ते म्हणाले,
"अत्त दीप भव" म्हणजे स्वतःच आपला दीप बना. ज्ञान ही अशी संपत्ती आहे जी नष्ट होत नाही, आणि ज्ञान दुसऱ्यांना दिल्याने ते कमी न होता सुरक्षित राहते."
महात्म्यांचे हे विचार सतीशच्या मनात खोल रुजले. त्याला वाटले की, सोन्याप्रमाणेच ज्ञानही अमूल्य आहे, पण ज्ञानाचा उपयोग लोकांच्या जीवनाला खऱ्या अर्थाने बदलवण्यासाठी करता येतो.
एकदा महात्म्यांनी अजून एक विचार सांगितला,
"सोने के अलंकार फक्त शरीराला शोभा देतात, पण ज्ञानाचा अलंकार अख्ख्या जगाला उजळवतो."
या विचारांनी प्रेरित होऊन सतीशने ठरवले की, तो केवळ सोन्याचे अलंकार बनवून थांबणार नाही, तर ज्ञानाचा दीप लावून लोकांच्या आयुष्यात प्रकाश आणेल. त्याने गावातील गरजू आणि अशिक्षित मुलांना शिकवायला सुरुवात केली.
सुरुवातीला काही लोक हसत होते, पण जसजशी मुलांची प्रगती होऊ लागली, तसतसे सतीशला गावकऱ्यांची साथ मिळू लागली. तो मुलांना केवळ अक्षरज्ञानच शिकवत नव्हता, तर त्यांना जीवनमूल्ये आणि स्वावलंबन शिकवत होता.
सतीशने महात्म्यांच्या मार्गदर्शनाखाली एक ग्रंथालय उभे केले. त्यासाठी त्याने वडिलांनी दिलेले काही सोन्याचे अलंकार विकले आणि शिक्षणासाठी निधी उभारला. त्याचे कार्य पाहून गावकऱ्यांनीही मदतीचा हात पुढे केला.
गावातील मुले मोठ्या शहरात जाऊन डॉक्टर, शिक्षक, अभियंते बनली. त्यांनी आपल्या ज्ञानाने गावाचे नाव उज्वल केले. सतीशच्या कार्यामुळे त्या गावाला नवी ओळख मिळाली—ज्ञानाचा दीप तेवत ठेवणारे गाव.
आजही त्या गावात जाणाऱ्या प्रत्येकाला एकच गोष्ट ऐकायला मिळते,
"सतीशने जो दीप लावला, तो आजही अखंड तेवत आहे. खरं सुख आणि मंगल ज्ञानातच आहे."
सबका मंगल हो!
Comments
Post a Comment